1. Τι προβλέπει η νομοθεσία;

– Αρχικά θα πρέπει να δούμε εάν υπάρχει καταστατικό στην πολυκατοικία το οποίο να αναφέρεται στα κενά διαμερίσματα. Εάν ναι, τότε από νομικής πλευράς δεν χρειάζεται να πάμε παρακάτω. Το καταστατικό υπερισχύει του νόμου και σύμφωνα με αυτό θα παρθεί και η απόφαση σε περίπτωση που η υπόθεση πάει στο δικαστήριο.

– Εάν δεν υπάρχει καταστατικό τότε η ισχύουσα νομοθεσία χωρίζεται σε 2 κατηγορίες. Στις πολυκατοικίες με κεντρική θέρμανση και σε πολυκατοικίες με αυτόνομη θέρμανση (ωρομετρητές-θερμιδομετρητές).

Στην 1η περίπτωση (κεντρική θέρμανση) η νομοθεσία που ισχύει είναι ο νόμος 3741/29 σύμφωνα με τον οποίο είναι αδιάφορο εάν το διαμέρισμα είναι κλειστό ή ανοιχτό εάν έχει πράγματα μέσα, αν είναι επιπλωμένο, κλπ, και θα πρέπει να συμμετέχει κανονικά σε όλα τα έξοδα όπως θα γινόταν εάν το διαμέρισμα ήταν κατοικημένο.

Στην 2η περίπτωση ο νόμος που ισχύει είναι το Πρ.Διάταγμα του 1985  σύμφωνα με το οποίο ισχύει ότι και παραπάνω για όλα τα έξοδα εκτός από τη θέρμανση. Εκεί ο ένοικος είναι υποχρεωμένος να πληρώνει το πάγιο θέρμανσης.

Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις υπάρχει η δυνατότητα να αλλάξουν τα παραπάνω μόνο εάν υπάρχει υπογεγραμμένη ομόφωνη απόφαση των ιδιοκτητών. Προσοχή, χρειάζεται ομόφωνη απόφαση και όχι πλειοψηφία.

2. Τι συμβαίνει στην πραγματικότητα.

Με δεδομένη την οικονομική κατάσταση των νοικοκυριών σήμερα πολλές πολυκατοικίες μέσα των γενικών συνελεύσεων έχουν αλλάξει τα παραπάνω δεδομένα. Συγκεκριμένα έχει επικρατήσει τα κενά διαμερίσματα να συμμετέχουν με κάποιο ποσοστό το οποίο κυμαίνεται από 20 έως 60% με το πιο συνηθισμένο να είναι γύρω στο 30%. Ωστόσο, δεν είναι λίγες οι πολυκατοικίες που ακολουθούν το νόμο και τα κενά διαμερίσματα συμμετέχουν κανονικά σε όλους τους κοινόχρηστους λογαριασμούς.